Bessen plukken is een vorm van meditatie
Mensen komen tot rust op Fruithof de struikrover. Zij worden zich bewust van hun omgeving, horen de vogels en de wind, koesteren zich in de zon. Veel mensen geven het aan bij het afrekenen van hun oogst: ‘bedankt voor het fruit, maar ook voor de beleving’ of ‘je hoort hier niets anders dan de vogels die fluiten’. Dat ze nog een bakje bessen mee naar huis nemen wordt als een bonus ervaren.
Je moet daarbij wel de tijd nemen om in een ritme te komen. Bessen plukken onder tijdsdruk is niks waard. Je gaat je storen dat het niet snel genoeg gaat, loopt eerder door naar de volgende struik waarvan het lijkt dat er meer en dikkere bessen hangen, maar dat blijkt dan toch tegen te vallen. Met andere woorden de ongeschreven regel op de Fruithof is dat je geen haast moet hebben bij het plukken van een bakje bessen.
Zelf ervaar ik ook rust in het repeterende onderhoudswerk op de Fruithof, zoals snoeiwerk, opbinden, houtsnippers uitrijden, onkruid wieden, etc. Het helpt om de gedachten te ordenen (en toch productief te zijn). Hiervoor geldt bij mij dat ik na circa twee uur werken in een staat kom waarin ik me prettig voel. Is zoiets een vorm van meditatie? Geen idee. Feit is wel dat ik het verkies boven andere geneugten. Ter illustratie: Elk jaar zijn er in de derde week van juni driedaagse dorpsfeesten in Oldeholtpade. Als ik dan tot in de avond op de Fruithof onkruid bijeen aan het harken ben, dan heb ik de muziek uit de feesttent op de achtergrond. Elk jaar wordt ik verleid om de muziek op te zoeken en een biertje te gaan drinken. En elk jaar verkies ik de geur van gedroogd gras op een lange zomeravond. Vooralsnog…
terugkerend op
de langste dag van het jaar
gedroogd gras harken
